συνεργισμός

ο, Ν

1. βιολ. α) το φαινόμενο τής σύμπραξης δύο ή περισσότερων μικροοργανισμών που δρουν ταυτόχρονα και τών οποίων η συνδυασμένη δράση προκαλεί μια μεταβολή που ο καθένας μόνος του δεν είναι ικανός να προκαλέσει

β) συνδυασμένη δράση δύο ή περισσότερων ουσιών, π.χ. ορμονών ή φαρμάκων, καθεμιά από τις οποίες επηρεάζει μια ορισμένη διαδικασία προς την ίδια κατεύθυνση, κατά τρόπο ώστε το συνολικό αποτέλεσμα να είναι ανώτερο από το άθροισμα τού αποτελέσματος που προκαλεί κάθε ουσία ξεχωριστά

2. εκκλ. η διδασκαλία τής Εκκλησίας κατά την οποία η σωτηρία τού ανθρώπου είναι αποτέλεσμα τής συνεργίας τής Θείας Χάριτος και τής ανθρώπινης ελευθερίας.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. synergism (< συνεργός + -ισμός*)].